Month: December 2024

Hyrje

Ekzistojnë dy mënyra që vepra t’i “dorëzohet” publikut (pra t’i vihet atij në dispozicion): e drejta e riprodhimit dhe e drejta e përcjelljes së veprës në publik, nëpërmjet performancës publike ose komunikimit publik të saj. E drejta e riprodhimit implikon shumëfishimin e një vepre (krijimi intelektual).[1] E drejta e riprodhimit nënkupton të drejtën ekskluzive që i përket autorit për çdo formë të riprodhimit të veprës. Veçantia e kësaj të drejte është se ajo copëzohet në aq teknika shumëfishimi të veprës (që do të thotë se e drejta për të riprodhuar një vepër në një teknikë të caktuar nuk nënkupton se kjo e drejtë jepet automatikisht edhe për teknika të tjera teknike riprodhimi). Ndërsa e drejta e përcjelljes në publik nënkupton në radhë të parë ekzistencën e një publiku të cilit i drejtohet vepra dhe mungesa e një suporti me anë të të cilit vepra i komunikohet këtij publiku (shfaqjet publike, koncertet, por edhe muzika e dëgjuar në lokale apo dhe në radio e kështu me radhë). Ky trajtim do të analizojë mënyrën e parë, pra të drejtën e riprodhimit të veprës muzikore. Siç do shtjellohet në vijim, interneti ka bërë që të ndërthuren të dy këto të drejta (pra riprodhimi dhe përcjellja e veprës në publik) në një, kjo për faktin se teknikat e përdorura për të komunikuar veprën, marrin nga të dyja të drejtat (mjafton këtu të përmendim shkarkimin – “download” – dhe “streaming”, dy teknika të ndryshme të komunikimit të veprës, dallimet e të cilave do të trajtohen në vijim).